In de 17e en 18e eeuw werd in Nederland met veel ondernemingsgeest aan landschap en tuin gebouwd. De tuinen en parken werden grotendeels gefinancierd met de winsten uit de handel op de Oost en dienden als lustoord en pronkkamer. Zo ontstond aan de oevers van de Vecht een aaneenschakeling van grotere en kleinere buitenplaatsen, met prachtige sier- en moestuinen en boomgaarden.De Vechtstreek werd in deze periode een internationale ‘showroom’ voor tuin en landschap.

In Pronken en Ploeteren aan de Vecht vertellen bewoners en tuinbazen van buitenplaatsen over hun tuin(park) en wat die voor hen betekent. Zij vertellen over de lusten en de lasten. De voortdurende spanning daartussen, tussen het pronken en het ploeteren, is een terugkerend thema in de film.