In Confettiregen volgen we de jonge Wobie op zijn moedige en moeizame ontdekkingstoch die hem stukje bij beetje dichterbij zelfacceptatie brengt. 

Wobie (20) blikt vanuit zijn studentenkamer terug op zijn leven. Hij is opgegroeid in een warm en geprivilegieerd milieu, heeft alles mee. Hij is het kleurrijke middelste kind met een fantasierijke binnenwereld. Zijn moeder is arts, zijn vader schrijver. In de veiligheid van dit warme gezin, krijgt hij schijnbaar alle ruimte om te zijn wie hij is. Toch zal het nog tot zijn twintigste levensjaar duren eer hij de moed vindt om zijn familie toe laten in zijn binnenwereld... 

In zijn puberteit komt Wobie er steeds meer achter op welke wijze hij verschilt van de norm: niet alleen verlangt hij ernaar groots en meeslepend te leven - schrijven, toneelspelen, de wereld verbeteren - terwijl hij zijn school nog moet afmaken, ook is hij ontzettend verliefd, zoals pubers verliefd zijn, allesomvattend. Op Daniel, een jongen. 

Zijn onvrede over de strenge, saaie school en de vragen over zijn seksualiteit zorgen ervoor dat Wobie steeds meer met zichzelf, zijn leeftijdsgenoten en docenten – _maar ook met zijn familie –in de knoop raakt. Op een schoolreis groeien Daniel en Wobie naar elkaar toe. Zouden ze misschien echt bij elkaar horen? Maar tijdens de première van het eindexamen toneelstuk, waar Wobie lang op heeft zitten zwoegen, komt Daniel kijken met zijn nieuwe vriendinnetje. Wobie houdt zich groot, maar zijn hart breekt in stilte. 

Pas als de studerende Wobie op kamers woont en eindelijk met een andere jongen een stralende beantwoorde liefde ervaart durft hij zijn familie toe te laten in zijn ‘echte’ leven.